On Groff v. DeJoy و 303 Creative v. Elenis

اصطلاح SCOTUS که به تازگی تکمیل شده است به سختی با آ،ین واژه از نظر تصمیمات پرفروش کلیسا و ایالت مطابقت دارد. با این حال، قضات چند حکم مهم صادر ،د، یکی از آنها نشان می دهد که آنها ممکن است در حال تجدید نظر در یک ،صر مهم از رویه قضایی ضد تبعیض خود باشند.

مورد اول این است گراف در مقابل دی جوی، که به م،ای عبارتی در ،وان هفتم مربوط می شود، قانون فدرال که تبعیض شغلی را بر اساس، در میان چیزهای دیگر، بر اساس مذهب ممنوع می کند. ،وان هفتم مقرر می‌دارد که کارفرما باید به طور معقولی با اعمال مذهبی کارمند موافقت کند، مگر اینکه کارفرما نتواند این کار را انجام دهد “بدون مشقت بی‌رویه در انجام کار کارفرما”. دهه ها پیش، در TWA در مقابل هاردیسون (1977)، یک نظر دادگاه برگر معمولاً گیج کننده، دادگاه پیشنهاد کرد که “مشکل ناروا” به م،ای هر هزینه ای است که فراتر از “حداقل” باشد. بنابراین، اگر انطباق با اعمال مذهبی یک کارمند به چیزی بیش از یک تعدیل پیش پا افتاده نیاز داشته باشد، کارفرما نیازی به انجام کاری ندارد. این چای بسیار ضعیف است، به خصوص برای قانون ضد تبعیض.

که در گروف، دادگاه به اتفاق آرا حکم داد که استاندارد حداقلی خوانش صحیح ،وان هفتم نیست. درست است، واقعی، هاردیسون از عبارت “de minimis” در توصیف تعهد کارفرما استفاده کرد، اما زبان دیگر در این تصمیم استاندارد سختگیرانه تری را پیشنهاد کرد. در واقع، گروف دادگاه گفت، آزمون برای “مشقت ناروا” این است که آیا انطباق با اعمال مذهبی یک کارمند باعث می شود کارفرما متحمل شود. قابل توجه افزایش هزینه در زمینه ،ب و کار کارفرما. دادگاه این را به EEOC (و دادگاه‌های پایین‌تر) واگذار کرد تا آزمایش ماهیت را به شیوه‌ای «عقل عمومی» اعمال کنند.

دادگاه پیش بینی کرد که به دلیل تصمیم خود تغییر زیادی نخواهد کرد، زیرا EEOC در حال حاضر کار بسیار خوبی در این زمینه انجام می دهد. درست است که «روش عقل سلیم» راهنمایی زیادی ارائه نمی‌کند – و در فرهنگ قطبی شده امروز، این تصور که «عقل سلیم» در مورد مسئله سازگاری مذهبی وجود دارد، ممکن است آرزویی باشد. اما نظر 9-0 حاکی از آن است که دیوان فکر می‌کند که زمینه مش، کافی برای حمایت از یک رویه قضایی قابل پیش‌بینی در مورد هزینه «قابل توجه» وجود دارد.

مورد دوم این است 303 Creative v. النیس، که بسیار مورد توجه قرار گرفته است. با اينكه 303 خلاق این یک بیان آزاد است تا یک مورد تمرین آزاد، پیامدهای کلیسا-،تی دارد. قانون اسکان عمومی ک،ادو، معروف به CADA، تبعیض را بر اساس، در میان چیزهای دیگر، گرایش ، ممنوع می کند. که در 303 خلاق، یک طراح وب تجاری استدلال کرد که ا،ام او به ایجاد وب سایت هایی برای عروسی های همجنس گرا، همانطور که CADA انجام می دهد، حقوق آزادی بیان او را نقض می کند، زیرا او را م،م می کند چیزی را بگوید که باور ندارد. او استدلال کرد که طراحی وب سایتی برای عروسی همجنس گرایان نشان دهنده موافقت او با ازدواج همجنس گرایان است که به دلایل مذهبی آن را تایید نمی کند.

در یک تصمیم 6-3 توسط قاضی Gorsuch، دادگاه برای طراح رای داد. گورسوش نوشت ک،ادو علاقه قانع کننده ای به جلوگیری از تبعیض در بازار داشت، اما این علاقه بر حقوق آزادی بیان طراح برتری نداشت. او خاطرنشان کرد که ک،ادو تصریح کرده بود که طراح مایل به خدمات رس، به مشتریان همجنس‌گرا است: او با ارائه خدمات به همجنس‌گرایان مخالفتی نداشت، اما با پیامی که از او خواسته می‌شد بیان کند مخالفت کرد. مخالفت قاضی سوتومایور این تمایز را به س،ه گرفت، اما قاضی گورسوچ اولین قاضی دادگاه عالی نیست که این تمایز را مطرح می کند. که در لی در مقابل آشرز نانوایی (2018)، دادگاه عالی بریت،ا در حکمی که قانون ضد تبعیض بریت،ا را م،م نمی‌کند کیکی با پیام ازدواج همجنس را طراحی کند، همان تمایز را قائل شد. در واقع، قاضی گورسوچ استناد کرد نانوایی آشرز در حمایت از نتیجه گیری او

تمایز بین تبعیض بر اساس وضعیت مشتری (مجاز نیست) و تبعیض بر اساس پیام درخواست مشتری (محافظت شده در قانون اساسی) می تواند در زمینه های دیگر نیز مهم باشد. برای مثال، ده سال پیش، در CLS v. مارتینز (2010)، دادگاه این ایده را رد کرد که یک گروه دانشجوی مسیحی در یک دانشگاه ،تی می تواند به طور قانونی افرادی را که در رفتارهای همجنسگرایانه شرکت می کنند، محروم کند. گروه مسیحی معتقد بود که نمی‌خواهد افراد را به دلیل موقعیت اما رفتار کنار بگذارد. دادگاه این استدلال را رد کرد. در زمینه حقوق دگرباشان ،، آن نوشت، تبعیض بر اساس رفتار، تبعیض بر اساس وضعیت است، همان‌طور که مالیات بر پوشیدن یارمولک معادل مالیات یهودیان است. تمایزی که گروه مسیحی سعی در ایجاد آن داشت وجود نداشت.

بسیاری از مردم با آن موافق هستند، اما 303 خلاق نشان می دهد که دادگاه دیگر این کار را نمی کند. مارتینز یک مورد واقعاً پیچیده بود که مانند 303 خلاق، شروط طرفین را روشن کرد. اما، پس از 303 خلاقآیا یک گروه مسیحی نمی‌تواند بپذیرد که افراد دگرباشان ، را بر اساس پیام، نه بر اساس وضعیت، حذف می‌کند – به‌طور دقیق‌تر، این گروه نمی‌خواهد رفتاری را که به دلایل مذهبی قابل اعتراض می‌داند، تأیید کند؟ شاید دادگاه منطق را تا این حد پیش نبرد. اما نظر قاضی گورسوچ در 303 خلاق پیشنهاد می کند که دادگاه ممکن است پرونده ای مانند CLS v. مارتینز امروز متفاوت